The grand canyon!!

De rit naar Tusayan was slechts 280 km, maar er was zoveel te zien onderweg dat het langer duurde dan verwacht. We hebben een groot deel over de oude Route-66 gereden. Volgens de mevrouw van het museum was dat wel 14 mile om, maar zeker zo snel, omdat ze aan het werk zijn op de I-40 om alle schade van de winter te herstellen en er daardoor maar 1 rijbaan beschikbaar was.

Dat vonden we niet erg. Wat een bijzondere route, overal oude, vervallen 'stadjes'. Je kunt het haast geen stadje noemen, want meestal waren het 2 tot 4 huizen. Oude verroeste auto's, leegstaande motels, onbemande benzinepompen en zelfs 'Takel' zagen we onderweg.

Het landschap is zeer droog en zo uitgestrekt, dat je je afvraagt waarom er mensen wonen? Wat doen zij, waar werken zij of waar gaan ze naar school? Is er überhaupt internetverbinding. In de buurt van de Grand Canyon is er vaak geen verbinding of GPS mogelijk en ze raden je aan een kaart mee te nemen.

Onze lodge valt een beetje tegen. We hebben een familiekamer, maar er is nauwelijks ruimte om je kont te keren (excuus voor het taalgebruik). En ontbijt verzorgen ze ook niet. Wel is er beneden in de lobby een koffiemachine met Douwe Egberts koffie en daar wachten Chiel, Femke en Richard al een paar dagen op. De koffie is hier blijkbaar niet te drinken.

Nu nog een parkpas aanschaffen en dan houdt niets ons meer tegen om één van de zeven Natuur Wereldwonderen te aanschouwen. Niet te beschrijven! Al die verschillende kleuren en uitgesleten rotswanden. Ik vond het letterlijk duizelingwekkend en had zelfs last van hoogtevrees. 'Ons ma, is een schijterd' moest de titel van vandaag worden. Als ze maar één stap buiten het pad zetten, of een beetje over de rand keken, draaide mijn maag zich bijna om. Mensen die klommen naar het uiterste puntje van een overhangende rots. Wie doet nou zoiets?! Chiel wilde het ook graag en het leek zo simpel als je het hem zag doen. Eenmaal op de witte stenen vroeg Stijn, mag ik niet dan? Tja, je bent hier ook maar een keer, dus toe maar, maar doe alsjeblieft voorzichtig. Ik maak wel foto's van jullie. Tja, toen wilden Richard en Femke natuurlijk ook. Wat een bijzonder gevoel moet dat zijn om daar te staan, maar je moest twee keer een hoge rots af om er te komen. Af zou nog wel gaan, maar terug...! 'Mam, kom!' riep Chiel, 'ik help je wel!' Die jongen kan erg overtuigend zijn, kan ik je zeggen. Vraag niet hoe, maar ik heb er gestaan!

's Avonds zou er nog een bijeenkomst zijn, after dark, over vuur en Chiel en ik wilden daar eigenlijk wel naar toe. Dus moest er eerst gegeten worden. De eerste keer Mc Donalds deze vakantie en het ging erin als koek. Vraag niet naar de prijzen! Alles, letterlijk alles is hier twee keer zo duur als in Nederland. Ik dacht dat de Amerikanen zo weinig verdienden, maar dat ligt rond de 60.000 dollar per jaar. Dat ze dat nodig hebben met deze prijzen, geen ziektekostenverzekering en geen uitkeringen dat snap ik nu wel.

Op het park kun je overal met een bus naar toe, dus lieten we ons met de bus naar de bijeenkomst brengen. Die was wel interessant, maar anders dan ik me had voorgesteld. Bovendien zaten Chiel en ik beiden te knikkebollen, zo moe waren we. Om kwart voor 9 was het afgelopen en wilden we snel de bus weer terug pakken. De andere kant op zagen we echter nergens een busstop en omdat het niet zo ver leek zijn we maar gaan lopen. Gelukkig had ik een jasje meegenomen, want het was me toch koud geworden. En in het pikkedonker hebben we nog zeker drie kwartier gelopen, voordat we weer bij de auto waren! Wat verlangde ik toen naar een warm bed!