Detour

Even kort voor nu. Het is al laat, we hebben erg luidruchtige jonge buren en ik ben moe. Tja, hoe zal ik de dag omschrijven... lang, denk ik, vermoeiend, niet zoals verwacht, maar de bestemming maakt veel, zo niet alles goed. Het is prachtig in Pismo Beach, al hebben we t nog niet bij daglicht gezien!

Vol verwachting vanmorgen vertrokken. We hebben zelfs met een open kamerdeur geslapen omdat het zo warm was in SF; kun je t voorstellen? De kamers lagen aan een open gedeelte, een soort arena, maar zonder dak. Een van de kinderen vroeg al of het nooit regende hier, want dan werd binnen toch alles nat? Wat vloerbedekking leek, was volgens mij gewoon zeil en in alle hoeken zaten afvoerputjes; apart was het wel. Stijn en ik stonden met de laatste koffers in de lift, maar het duurde deze keer wel erg lang voordat we beneden waren... Was hij vergeten op het knopje te drukken :D

Na de eerste afslag hoorden we meteen alweer een sirene en deze keer was het de brandweer die met volle vaart kwam aanrijden. Gelukkig geen eenrichtingswegen meer en snel de highway 101 op. Nou ja snel..., vandaag ging er niets echt snel en dat is nog zacht uitgedrukt. Rond kwart over 10 stopten we voor wat proviand onderweg en om te tanken. Dat lukt niet altijd met de creditcard en dan kun je binnen eerst afrekenen en vervolgens voor dat bedrag tanken. Richard liep naar binnen en ik haalde de geplette insecten van de voorruit voor beter zicht en betere foto's. Nog een keer naar binnen voor wat lekkers en verder maar weer. Na een tijdje viel 't me op dat de meter op het dashbord nog steeds aangaf, dat we nog maar 150 mile konden rijden. Bleek dat Rich wel betaald had, maar niet getankt!!! Drie kwartier later stonden we op hetzelfde punt, maar toen met een volle tank!

Wordt vervolgd.

Bij het reisbureau en ook op internet wordt je verteld dat de California State Route 1, of Highway 1, de mooiste weg van heel Californië is, dus ik zat echt te wachten op fantastische uitzichten vanaf hoge kliffen. De weg was langer dan ik dacht (volgens mij heb ik 350 mile verward met 350 km) en tot aan Monterey vond ik er niet zo veel aan. Ik had ook gelezen over een kolonie walrussen op het strand, maar ook niet gezien. Uiteindelijk bij een hotel en Starbucks gestopt voor info en goede koffie. Met een kaart, goede info van 'a local' en lekkere koffie weer op pad. Walrussen waren hier niet, maar wel zeeleeuwen. Ook dat duurde 'even' voordat we ze zagen in groepjes bij elkaar, duikend door het water en zonnend op de de rotsen onder de pier in Monterey.

Dan misschien The 17 Mile Drive, een 'scenic drive' door Pacific Grove en Pebble Beach, maar dan moet je t wel kunnen vinden (en gevoel voor richting hebben ☺️). Niet alles staat duidelijk aangegeven.

Uiteindelijk mochten we het privéterrein van de rijken betreden. Nou ja, de straat dan, want zodra je van het pad afweek, kwam er security naar je toe: "This is private property, Mme!" Tja, ik zie niet elke dag drie reetjes in het wild! Bij 'the lonely cypress' had je een prachtig uitzicht over de oceaan. Deze boom staat al 250 jaar op deze rots en met een beetje hulp van wat kabels en andere ondersteuning, hopen ze dat hij er nog 50 jaar blijft staan.

---0---

Wat een prachtige huizen met uitzicht over de oceaan, wat een rijkdom. Je kijkt je ogen uit, maar dat leek me niet verstandig want ik (Richard) moest ook nog rijden en niet zo'n klein stukje ook. We wilden nl. ook nog wel 'de brug' zien, de Bixby Creek Bridge. Daarvoor moesten we zuidelijk de Highway 1 vervolgen, maar ook weer terug, omdat de weg vanaf Big Sur is afgesloten. De Pfeiffer Canyon Bridge staat namelijk op instorten door de vele overstromingen van vorig jaar. Heel jammer want vanaf Monterey was de weg, zoals we hadden verwacht: vlak langs de oceaan, een prachtige rotskust en bochtige wegen. Dit stuk was echt genieten evenals het zicht op een van de grootste betonnen bruggen in de wereld, gelegen langs de Pacific Coast, prachtig om te zien en te fotograferen vanwege zijn fraaie vormgeving.

Van hieruit moesten we toch nog een behoorlijk stuk rijden naar onze locatie in Pismo Beach. Helaas kwamen we in de spits in de file terecht, dat krijg je als er veel verkeer op de weg is. We werden er niet vrolijk van, maar over het geheel mogen we over onze reis in Amerika natuurlijk niet klagen. Het was al laat dus hebben we onderweg even lekker gegeten bij de Mac. Die is moeilijk te vinden in de VS, maar dan heb je ook wat. Gevarieerd eten: aardappelen in frietvorm, groente en vlees (van rund, varken tot kip, etc.). We hebben vandaag toch wel weer veel fraais gezien en na een rit van meer dan 10 uur konden we op onze zeer fraaie locatie ons stramme lijf in het bubbelbad verwennen. De suite is heel ruim met 6 slaapplaatsen en helemaal ingericht in maritieme stijl. Er is zelfs een tafeltennistafel en een minigolf parcoursje. Chiel is nog gaan hardlopen om zijn fraaie lijf goed in conditie te houden. Wij gaan lekker slapen en morgen vroeg weer op.