Huiswaarts

Safe the best voor last! Dat gold in elk geval voor het ontbijt! Wentelteefjes (French toast), kaas, beleg, omelet op bestelling, drie soorten meloen, chocolademelk, goede koffie enz. Lekker lang gezeten, we hadden alle tijd.

Alle bagage weer netjes ingepakt, want alles moet weer in 1 koffer en 1 stuk handbagage passen. Voor het eerst sinds Bryce is het compleet bewolkt. Geen foto's met blauwe lucht waarschijnlijk vandaag. Toch wagen Femke en ik ons naar t zwembad, maar in plaats van op een handdoek ligt Fem eronder. In het water wagen we ons helemaal niet, hoewel de zon wel haar best doet. Stijn zit in de ruime lobby op de wifi en Chiel loopt op de loopband in de fitnessruimte. Richard werkt t blog bij.

We vliegen pas om kwart voor 8 vanavond dus we hebben nog een paar uurtjes. Femke, Stijn en ik besluiten ons geluk te beproeven in de rollercoaster op de pier, maar dat wordt een desillusie. Allereerst mag Stijn z'n GoPro niet op in verband met 'safety rules' en ten tweede gaat het ding zo sloom dat je er wel koffie in kon drinken. Blijkbaar was de teleurstelling van onze gezichten te lezen, want de medewerker vroeg of we nog een keer wilden. Nou vooruit dan maar!

Na dit avontuur wilden we toch ook nog wel even naar het strand. Stijn niet, hij had genoeg gelopen en "Ik weet echt de weg wel alleen terug hoor!". Het strand was vlakbij ons hotel. Het strand was heel heet aan onze blote voeten, iets wat we niet verwacht hadden met het weer van vanmorgen, maar de zon kwam er nu wel goed door. Het water was echter steenkoud en zat vol met wier dus nodigde niet echt uit om te zwemmen. Om 2 uur vonden Fem en ik het ook goed geweest en ging de terugreis echt beginnen.

Gelukkig hadden we voldoende tijd, want het stond direct al vast op de snelweg, ook al is het een zes- of zevenbaansweg. Later bleek dat er een auto stil stond op de invoegstrook. Tja, dat schiet niet echt op. Auto volgetankt afgeleverd en de shuttlebus bracht ons naar het vliegveld. Met ons stapten ook twee piloten in van de KLM en zei konden ons vertellen dat de bewolking mist was die 's nachts het land op trekt en in de loop van de morgen weer naar zee verdwijnt. We zouden het wel zien als we gingen opstijgen. Het leek Chiel ook nog wel wat om piloot te zijn, maar je moest wel lui aangelegd zijn; lange tijd niets kunnen doen. De automatisering heeft ook op de vliegvelden zijn intrede gedaan: je moet zelf bij een automaat inchecken en je boardingpass uitdraaien. Uiteindelijk ging het allemaal zo snel dat ik nog spullen in de koffer had, die ik graag als handbagage had mee willen nemen en spullen die eigenlijk in de koffer moesten. Het schilmesje ging dus samen met de schillen in de prullenbak!

Voordat we gingen boarden hebben we nog gevraagd of we wat meer bij elkaar konden zitten, want we zaten erg verspreid over het vliegtuig. Twee in het midden en twee voorin (met extra beenruimte) en eentje er achter. In elk geval beter dan het was! Om kwart voor 8 vertrok het vliegtuig, netjes op tijd en de mist hing inderdaad boven zee, toen we opstegen. Eerst vlogen we nog een stukje boven zee, en toen draaide het vliegtuig richting Denver, de Hudsonbaai, Groenland, IJsland, Ierland en Londen. We kregen nog een avondmaaltijd (pasta of kip) en daarna gingen de meeste mensen slapen, of probeerden dat althans.