Wat Femke kan, kan papa ook...

Het gebeurde vandaag in de Waterhole slot canyon, maar voordat ik daarover ga vertellen eerst even mijn ochtend. Die begon met een overheerlijk ontbijt. Je kon je eigen pancakes maken en verschillende toppings kiezen: aardbeien, perziken, slagroom, basterdsuiker, chocoladesaus enz. Scrumbled egg's in overvloed, sausages, geroosterd brood, muffins, yoghurtjes, cornflakes, verse jus en goed te drinken koffie... wij hadden niks te klagen. 

Na dit heerlijke ontbijt zijn papa, mama en Chiel nog een keer naar de Horseshoe Bend gegaan. Stijn en ik hebben de hele ochtend gechilld bij de hottub; we hadden hem helemaal voor ons alleen. Daarna zijn we op de luxe ligbedden met kussens en een doek erover heen tegen de zon gaan liggen en hebben we ons vermaakt met muziek en WiFi ;). "Dit is pas leven!" zei Stijn. 

Rond half 1 kwamen papa, mama en Chiel weer terug bij het hotel. Ze deden snel hun zwemkleding aan en kwamen ook bij ons in de hottub. Alleen was 't zo warm buiten, dat we het niet lang uithielden in de spa. Chiel en Stijn gingen bakken in de zon, eerst eigenwijs zonder zonnebrand, maar niet veel later kwamen ze toch om zonnebrand vragen, omdat de zon toch harder fikte dan verwacht. Mama en ik gingen rummikubben en na 3 potjes heb ik toch eindelijk weten te winnen van mama. Hoe is het mogelijk?! 

Om 2 uur vertrokken we richting the Waterholes canyon. Onze verwachtingen waren hoog, want op internet staan zulke prachtige foto's! Maar doordat deze canyon minder bekend is en minder goed was aangegeven, was het wel even zoeken waar je de canyon in moest. Uiteindelijk bleek het te worden aangegeven met stapeltjes stenen om de paar meter. Best een moeilijke afdaling over een plateau van slickrock, voor papa en mama tenminste ;). Toen we eenmaal in de canyon waren, moesten we nog best wel een stuk lopen door mul zand, voordat de canyon heel smal werd en we de mooiste foto's konden maken. Door de lichtinval zijn sommige foto's echt machtig mooi geworden! Chiel en Stijn liepen wat vooruit en op een gegeven moment kwam Stijn terug rennen. "Jongens daar ligt een slang op de grond!! Een echte!" Dus wij waren best een beetje bang, omdat je daar geen kant op kunt. Toen we eenmaal de hoek om waren, bleek het een piepklein opgerold slangetje van nog geen 20 cm lang te zijn. Chiel was ondertussen op een uitstekende rotspunt geklommen, maar eraf komen bleek nog niet zo eenvoudig. Het pad werd steeds smaller en uiteindelijk bleek je met een trapje omhoog te kunnen. Om hier op te komen was een heel karwei, maar het is ons gelukt. 

Op de terugweg hoorden we het geluid van een echte ratelslang, althans dat dachten we... Het bleek papa te zijn die zich had verstopt achter een grote rots. Mama en ik riepen snel Chiel en Stijn om hen de gek aan te steken. Ze geloofden t echt!

Ik vond het lopen op de rotsen makkelijker dan door het zand en papa ook. Gevolg was dan wel dat je aan het eind een heel steil stuk naar beneden moest lopen. Dat ging maar net goed. Papa had net wat minder geluk: zijn hart zei dat het prima was, maar zijn benen vonden het een minder goed idee... hij rende naar beneden, maakte een spectaculaire koprol en eindigde buikschuivend op de rotsgrond met als gevolg een bloedende knie en enkele schaafwonden. Maar onze held liep gewoon door naar het andere gedeelte van de canyon, waar voorheen een autowrak verticaal tussen de rotswanden hing en het nu op de bodem van de canyon ligt.

De dag afgesloten bij de Subway en heerlijk uitgerust in het hotel. Ik vond het een superleuke dag!