Aankomst Los Angeles

Eindelijk even een momentje met wifi-verbinding en tijd om wat te schrijven over onze reis. Bijzonder: Femke en Stijn liggen in het zwembad, Chiel is aan het appen met zijn vrienden die net thuis komen van het stappen en we zijn nu ca. 25 uur in Californië.

De reis verliep voorspoedig, maar was wel lang. Het online inchecken lukte niet, vandaar dat we echt vroeg moesten zijn om nog redelijk bij elkaar in de buurt te kunnen zitten. De wekker ging dus om 4 uur! Onderweg naar Schiphol lagen de meeste mensen nog op één oor en al snel konden we de auto parkeren op P3. Ons nummerbord werd herkend en de slagboom ging automatisch open. De shuttlebus zette ons af voor vertrekhal 2, maar even later bleek dat wij in vertrekhal 3 moesten zijn. Een vriendelijke grondstewardess checkte al onze koffers in en vertelde ons dat we nog ruimte genoeg hadden om de nodige souvenirs mee terug te nemen. Ook konden we allemaal bij elkaar zitten en zelfs nog bij het raam. Tijdens de vlucht naar Londen hadden we zelfs een lege stoel naast ons.

Femke was intussen aardig zenuwachtig en een vriendelijke stewardess kwam meerdere keren vragen hoe het met haar ging. Eenmaal in de lucht hoorden we een geluid alsof ijzeren balken werden doorgezaagd met ijzerzagen (zelf ook nog niet eerder gehoord) en toen kreeg ze het wel even Spaans benauwd. Het prachtige toestel van Chiel legde zelfs op ruim 7000 m hoogte The London Eye en the Tower Bridge vast.

Meerdere malen kwam het personeel afval ophalen en bij de zoveelste ronde gaf ik haar netjes een papieren zakje waar we ons kauwgom in hadden gedaan. De stewardess vroeg of er geld in zat. Ik snapte het niet helemaal en zei dus: "No, chewing gum." Bleek dat ze aan het collecteren was voor één of ander kinderfonds! Foutje, bedankt!

Eenmaal weer op de grond mocht Femke nog een kijkje in de cockpit nemen en de piloot nam alle tijd voor haar. We moesten echter snel verder, want de aansluitende vlucht ging om 12:15. Daarom kregen we een feloranje express-ticket, zodat men kon zien dat we haast hadden. Met de bus werden we naar terminal 3 gereden, zo groot is Londen Heathrow. Weer door alle controles en aangekomen bij de gate konden we meteen doorlopen. Daar werden we alle vijf aan een derdegraads verhoor onderworpen: wat we deden voor de kost, of we op school zaten, waar en wat we studeerden, wat we gingen doen in Amerika? Chiels antwoord: "The same as my mother told you!" Geen idee of deze gesprekjes Engelse gastvrijheid moesten uitstralen of dat ze zo mogelijke terroristen opsporen....?

De vlucht naar LA duurde 11 uur, maar met alle luxe aan boord heeft niemand zich verveeld. Prachtige schermen met afstandsbediening, stroomvoorziening voor alle mobiele apparaten, drinken zo vaak je maar wilde, heerlijke lunch, tijdje later een ijsje, kussen en deken als je wilde slapen. Alleen de laatste maaltijd (Nederlandse tijd: 23:15) kwam wel erg laat en was niet toereikend voor jongens in de groei. Stijn had wel drie van die dubbelgevouwen pizza's gewild!

Drie films later landden we op LAX en waren we best al wel moe. Niet zo vreemd als je al 20 uur wakker bent. Nu moesten we nog door Immigration & Customs en de Amerikanen nemen dat na 9/11 heel serieus. Nadat we verklaard hadden dat we geen groente en fruit bij ons hadden en we echt alleen op vakantie kwamen en nadat ze van ons twee keer vingerafdrukken hadden gemaakt en twee keer een foto, mochten we het land van de onbegrensde mogelijkheden betreden.

Nu op zoek naar onze auto. De man die ons hielp probeerde ons eerst een Suburban aan te smeren in plaats van een Chevrolet Tahoe; of we dan wel even 800 dollar extra wilden betalen. En of we wel heel zeker wisten dat we ook geen extra verzekering wensten, want stel dat we weggesleept moesten worden omdat we de sleutel in de auto zouden laten zitten. Misschien heeft u dan wel een navigatiesysteem nodig? Ik vond het niet de meest vriendelijke Amerikaan die ik ooit heb ontmoet.

Met alle koffers achter in een Ford Expedition reden we ons avontuur tegemoet. Nog één stop te gaan: inkopen doen. Met voldoende proviand konden we de eindbestemming voor deze dag opzoeken: Toluca Hills Appartments. Een prachtig complex midden in de heuvels van Hollywood. Je komt er door over zesbaans wegen te rijden, foto's te maken van de duurste auto's, je ogen uit te kijken, je in een GTA-5 spel te wanen en zeer moe maar voldaan de sleutels op te halen, om de komende drie dagen te verblijven in wat Donald Ducks appartement had kunnen zijn: D313 ;-)

Stijn had in het vliegtuig niet geslapen en ging even liggen, totdat de pizza's klaar waren. We konden hem echter niet meer wakker krijgen. Niet zo erg, nu was er meer voor zijn broer. En pizza smaakt ook heel lekker als ontbijt!